- Sinds: 2017
- Aantal medewerkers: 15
Go van Dam vertelt:
“Jarenlang stond ik in de operatiekamer. Als oncologisch chirurg heb ik vele patiënten met kanker geopereerd. Tijdens mijn wetenschappelijk onderzoek naar tumoren zichtbaar maken tijdens een operatie, ontdekten we iets bijzonders. Met fluorescente ‘speurstofjes’ bleek het mogelijk om tumoren in het lichaam van de patiënt te laten oplichten. Maar nu de uitzaaiingen zichtbaar waren was er nog een belangrijkere vraag. Bereikt medicatie tegen kanker wel díe precieze plek waar de tumor zich bevindt? Naast fluorescente speurstoffen bleek het ook mogelijk om met radioactieve speurstoffen gekoppeld aan nieuwe medicatie, deze te traceren in patiënten. Vandaar de naam van het bedrijf: TRACER. Deze tracer methode biedt waardevolle informatie. Ik dacht: hier moet ik meer mee doen! Zeven jaar geleden nam ik ontslag als medisch specialist en startte samen met mijn compagnon, Ari Aminetzah, TRACER.
Het ontwikkelen van een medicijn is kostbaar, complex en langdurig. Denk aan 10-15 jaar en bedragen van 1,2 miljard euro, voor het ontwikkelen van één succesvol medicijn. Van de medicijnen in het klinische ontwikkeltraject – dat wil zeggen, testen in de mens – valt ongeveer 90% af. Wat blijkt? Medicijnontwikkelaars weten vaak niet wáár het medicijn precies terechtkomt in het lichaam.
Wij koppelen een fluorescente of radioactieve stof aan het medicijn. Een zeer kleine dosering (microdoses) is voldoende om middels beeldvorming te tonen waar het medicijn in het lichaam terechtkomt en verschillen hierin per persoon. Deze waardevolle data kunnen gebruikt worden in het vervolgtraject en bij de ontwikkeling van perzonalized of precision medicine. Wat voor effect heeft dit verder? Voor medicijnen die niet de juiste plek bereiken, kan verder onderzoek gestaakt worden. Dit kan geld en tijd besparen, middelen die hierdoor geïnvesteerd kunnen worden in betere kanshebbers. Bovendien, deelnemers aan onderzoek worden daardoor niet onnodig blootgesteld aan potentieel gevaarlijke stoffen.
Twee jaar na de start kwam corona en sloten alle klinieken. Paniek! We besloten onze kennis in te zetten voor vaccins. Met een vraag uit Amerika startte het vroege fase klinisch onderzoek. Dat we, destijds als klein team, grote en complexe studies aankonden, was een doorbraak. Dit gaf vertrouwen voor de toekomst én markeerde het einde van de start-upfase. Het team is inmiddels gegroeid. De wil om het landschap voor medicijnontwikkeling te veranderen is nog steeds de gemeenschappelijk drijfveer en kenmerkend voor ons succes.
Ik ben apetrots, supergemotiveerd en soms best emotioneel om wat we bereikt hebben als team TRACER. Onze multidisciplinaire teams werken prachtig samen en creëren echte innovaties die doorbraakmedicijnen opleveren. Bijvoorbeeld voor moeilijk behandelbare kankersoorten zoals longkanker en alvleesklierkanker. Ik was zelf 26 jaar toen mijn vader overleed aan alvleesklierkanker, slechts tien weken na de diagnose. Dit heeft een ongelooflijke impact gehad. Nu weet ik: het is de aard van de ziekte, waar tot op de dag van vandaag geen effectieve behandeling voor is. Dat ik nu juist werk aan díe impact, met projecten die het verschil maken voor de patiënt van morgen. Dat vinden ik en mijn team het mooiste wat er is.”